GÖRÜNDÜĞÜ GİBİ DEĞİL HİÇ BİR ŞEY...

Issız yolda apansız arabamın camına yapışan, sarı ile kızıl renk arası yaprak dikkatimi o kadar dağıttı ki az kalsın kaza yapacaktım.Ama şimdi düşünüyorum da beni zamanını bile hatırlamadığım eski yıllara götüren radyoda çalan o hazin şarkı;

...elbet bir gün buluşacağız,
bu böyle yarım kalmayacak.
İkimizin de saçları ak
öyle durup bakışacağız
...

Asıl dikkatimi dağıtan sanırım o parçaydı ve o yaprak sanırım beni tekrar bana döndürmüştü.Hayat ellerimden kayıp gidiyor.Ve herkes gibi bende buna hiçbir şey yapamıyorum.Yaşlandıkça duygusallaşıyorum da galiba.Böyle şarkılar sonbahar da daha da hüzünlü oluyor.Burnumun direği sızlıyor bazen, tıpkı bir zamanlar olduğu gibi.Gözlerim buğulanıyor kimi.Eskiden bazı şeyleri anlayamazdım yada şimdiki zaman gibi detaylı düşünmezdim herhalde.İnsanın dalıp gitmesini bilirmisiniz? O an insan ayrışır adeta.Ruh bir yerde beden başka bir yerde.O anki ruh çözümlemelerini şimdilerde hissedip yaşayabiliyorum.Karşımdaki bir an daldı mı zihnen nerelerde, ne yapıyor, şu an düşündüğü ne tahmin edebiliyorum sanki.Şimdilerde uykuyu da fazla sevmez oldum.Geceyi yaşayabilmek, geceyi anlayabilmek.Bu da ayrı bir güzellik.Yada bazen yalnız kalıp kendini dinleyebilmek.Hayat güzel be...O an dikkatimi dağıtan o yaprağı seviyorum.